Sepanjang malam itu saya melihat rancangan yang menceritakan tentang dia. Manusia unik yang dianugerahkan bakat oleh Allah.
29 Mei 1973. Tarikh itu saya berada di Darjah Satu SKBB. Saya sedang menogok air paip di kawasan sekolah tatkala saya mendengar suara kelam-kabut menyebut bahawa dia telah dijemput pergi.
Saat itu saya tidak tahu pemergian insan ini merupakan satu tragedi kepada dunia seni negara. Saya kenal beliau melalui lagu dan lakonannya. Meskipun tiada peti televisyen di kampung saya saat itu tetapi sesekali saya menonton beliau melalui wayang pacak yang dibawa oleh pejabat penerangan daerah. Pemikiran kanak-kanak saya mengakui bahawa orang itu sangat hebat dan menggelikan hati.
Teuku Zakaria Teuku Nyak Putih, pemilik nama ini memang manusia yang sukar dicari ganti. Beliau lahir pada 23 Mac 1929. Hampir sekali dengan tarikh lahir saya.
Pada saya beliau lebih menarik ketika zaman-zaman “tua” berbanding zaman mudanya. Beliau tidak kacak tapi mempunyai personaliti dan aura tersendiri. Orang-orang genius sepertinya (begitu juga dengan Allahyarham Sudirman Haji Arshad) dikatakan tidak berumur panjang. Barangkali ada benarnya dakwaan itu.
Bergenang air mata saya menonton riwayat hidup beliau, kesungguhan dan bakat luar biasanya. Juga peringatan-peringatan yang dipaparkan lewat dialog dalam filemnya. Dialog yang sinis, yang memperkatakan tentang amalan rasuah dalam “Tiga Abdul”, tentang bahasa dan adab dalam “Seniman Bujang Lapok”, perbezaan darjat dalam “Penarik Beca”, ketidakadilan sosial dalam “Ahmad Albab” dan unsur Islam dalam “Semerah Padi”.
Paling menarik apabila anak saudara saya yang lahir pada tahun 2000 Masihi, cuba menguji saya dengan lagu-lagu P.Ramlee. Dia membunyikan irama dan meminta saya cuba meneka tajuk lagu.
P.Ramlee...bintang yang telah lama hilang di mata tapi sentiasa di hati
Al-Fatihah...
